ARTYŚCI
Prof. Józef Wilkoń Rafał Olbiński Włodzimierz Pawlak Prof. Mieczysław Wasilewski Prof. Franciszek Maśluszczak Olga Wolniak Anna Gruszczyńska Bogna Gniazdowska Martyna Czech Piotr Młodożeniec Stanisław Młodożeniec Artur Przebindowski Tomasz Dominik Katarzyna Jędrasik-Castellini
Prof. Józef Wilkoń
(ur. 12 lutego 1930 r., Bogucice k. Wieliczki) Ilustrator, malarz, rzeźbiarz, projektant scenografii i gobelinów, mistrz opowieści wizualnej. Studiował historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim (dyplom 1954) oraz malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni prof. Adama Marczyńskiego (dyplom 1955). Jego artystyczna twórczość od zawsze związana jest z przyrodą – zwierzęta są bohaterami poetyckiego i pełnego wyczucia uniwersum Wilkonia . Ilustrował ponad 200 książek w Polsce i za granicą (w tym niezwykle cenione wydania „Pana Tadeusza”, „Don Kichota”, „Księgi dżungli”), przetłumaczone na ponad 20 języków. Równolegle rozwijał ekspresyjne malarstwo, rzeźbiarstwo przestrzenne (słynne „Bestiarium”, „Arka Wilkonia”) oraz projektował scenografie teatralne i karnety graficzne. lIustrując Ulissesa Joyce'a, zdecydował się na oszczędne grafiki skomponowane z rękopisów i zdjęć. W przypadku Pana Tadeusza, koncentrował się na opisy przyrody, stworzył szereg delikatnych, akwarelowych pejzaży – wielokrotnie nagradzanych. Józef Wilkoń to artysta nieprzeciętnej wszechstronności – od ilustracji książkowej, poprzez malarstwo, po przestrzenną rzeźbę z materiałów organicznych i odpadków, kreując świat pełen fantazji i głębokiej wrażliwości. Jego indywidualne wystawy odbywają się od 1960 roku w prestiżowych instytucjach w Polsce, Europie i Azji, a za działalność został odznaczony najważniejszymi nagrodami polskimi i międzynarodowymi. Jego sztuka trwale wpisuje się w historię europejskiej ilustracji i designu – nie tylko jako wizualna uczta dla dzieci, ale także jako refleksja o naturze, formie i wspólnym świecie ludzi i zwierząt Wystawy indywidualne Artysta brał udział w ponad 60 wystawach indywidualnych na całym świecie. Wybrane z nich to: 1960 – debiut w Galerii ZPAP w Warszawie (ilustracje i grafiki) 1980 – MAG Gallery, Zurych (Szwajcaria) 1989 – Centre Pompidou, Paryż (Francja) 2001 – Museum of Illustration w Toyamie (Japonia) 2006 – Galeria Zachęta – National Gallery of Art, Warszawa, wystawa „Arka Wilkonia”, rekord frekwencjil 2014 – „Fantasticzne Zwierzęta. Die wunderbare Welt des Józef Wilkoń”, Kunsthaus Stade (Niemcy) 2015–2019 – liczne wystawy w Polsce m.in. w Radziejowicach, Warszawie, Katowicach, Grudziądzu, Ostródzie, Płocku (cykle: „Ryby, Ptaki, Ssaki i Inne Wilkołaki”, „Akty w Malarstwie”, „Don Kichot” itp.) 2021 „Zwierzyniec Królewski” – Wilkoń na Wawelu 2022 – premierowo pokazywana seria obrazów olejnych „Wilkoń after the Academy” (malarstwo z lat 1956–58) w Limited Edition Gallery w Krakowie – jedyna taka możliwość zakupu tych dzieł *2022 – Galeria Willa, Pałac Kindermanna w Łodzi😊 Wyróżnienia i odznaczenia (wybór) 1964 i 1966 – nominacje do Deutsche Jugendliteraturpreis (Niemiecka Nagroda Literatury 1969 – Złota Plaqueta na Biennale Ilustracji w Bratysławie (BIB) 1973 – wyróżnienie honorowe na BIB (ilustracje List do Warszawy) 1980 i 1991 – Premio Grafico na Bologna Children's Book Fair 2004 – nominacja do Nagrody Hansa Christiana Andersena jako ilustrator (Polska) 2005 – Nagroda Ministra Kultury za całokształt twórczości 2010 – Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski oraz Złote Berło Fundacji Kultury Polskiej 2011 – Psie życie uznane za najpiękniejszą książkę Roku 2011 w Polsce; 2013 – Brązowy Medal na międzynarodowym konkursie Best Designed Books from all over the World 2014 – Nagroda Prezydencka (Pary Prezydenckiej) za wybitne osiągnięcia w twórczości dla dzieci i młodzieży Jubileuszowe nagrody Ministra Kultury – z okazji 80. i 85‑lecia artysty 2016 – Czech Człowiekiem Roku przez Magazyn Literacki „Książka” 2019 – Krzyż Komandorski Orderu Izabeli Katolickiej przyznany przez króla Hiszpanii Filipa VI za wkład w kulturę hiszpańską
Rafał Olbiński
polski malarz, grafik i plakacista i twórca rzeźb, znany z swoich surrealistycznych, symbolicznych kompozycji inspirowanych malarstwem renesansowym oraz twórczością m.in. René Magritte’a, Paula Delvaux, Dorothei Tanning, którego poetyzm prac fascynuje, a wręcz porywa . Prace artysty przepełnione są poetyczną metaforą, aurą z pogranicza jawy i snu, która zachwyca najbardziej wyrobionych artystycznie odbiorców. Studiował architekturę na Politechnice Warszawskiej pod okiem m.in. Bohdana Pniewskiego , Jerzego Hryniewieckiego, dyplomu broniąc w pracowni Jana Zachwatowicza i Franciszka Piaścika. Po ukończeniu studiów zyskał mocną pozycję w świecie ilustracji i plakatu. Związał się z czasopismem "Jazz Forum", dla którego przygotował pierwotnie oprawę graficzną. W 1981 roku wyjechał najpierw do Paryża a potem do Nowego Jorku. Podróż zaplanowana na kilka miesięcy zakończyła się w trzydziestotrzyletnią emigracją po tym, jak na krótko przed planowanym powrotem w grudniu 1981 dotarła do artysty wiadomość o wprowadzeniu w Polsce stanu wojennego. Na rynku amerykańskim Olbiński zadebiutował jako ilustrator okładką dla "Psychology Today". Z czasem nawiązał współpracę z szeregiem innych wiodących tytułów – projektował okładki i ilustracje m.in. dla "New Yorkera", "The New York Timesa", "Atlantic Monthly", "Newsweeka". Wkrótce stał się uznanym ilustratorem, projektantem i scenografem, kiedy to w 2002 roku stworzył monumentalną scenografię do "Don Giovanniego" w Operze Filadelfijskiej. Jego debiut scenograficzny do tej opery został bardzo wysoko oceniony przez krytyków New York Timesa i Philadelphia Inquirer. Jako autor plakatów i scenograf współpracował także m.in. z New York City Opera, Utah Opera, Pacific Opera w San Francisco. Wykładał też na amerykańskich uczelniach artystycznych. W latach 1983–1988 był wykładowcą w Tyler School of Art na Temple University w Filadelfii, gdzie uczył grafiki, typografii, plakatu oraz ilustracji, a w latach 1987–2001 prowadził zajęcia w School of Visual Arts w Nowym Jorku. Za swoje prace otrzymał ponad 150 nagród, w tym złote i srebrne medale przyznawane przez Klub Dyrektorów Artystycznych w Nowym Jorku oraz złote i srebrne medale od Towarzystwa Ilustratorów w Nowym Jorku i Los Angeles. W 1994 roku otrzymał międzynarodowego Oscara za Najbardziej Znaczący Plakat Roku, Prix Savignac w Paryżu. W tym samym roku otrzymał też nagrodę czasopisma Creative Review w Londynie za najlepszą brytyjską ilustrację. W 1995 roku jego plakat zwyciężył w konkursie "Nowy Jork stolicą świata" wybrany przez jury pod przewodnictwem burmistrza miasta Rudolfa Gulianiego. Rok później otrzymał nagrodę Stephana Dohanosa przyznawaną przez członków Stowarzyszenia Ilustratorów Nowojorskich za najlepszą pracę roku. W 1996 Amerykańska Agencja Informacyjna zamówiła u Rafała Olbińskiego projekt plakatu upamiętniającego 25. rocznicę Dnia Ziemi, a w 2000 roku władze Nowego Jorku zwróciły się z propozycją stworzenia plakatu na trzydziestolecie Dnia Ziemi. W 2002 roku miasto Fondi we Włoszech przyznało mu nagrodę "Premio Divina Guilia" za wybitny wkład do sztuki współczesnej. Prace Olbińskiego znajdują się w kolekcjach tak prestiżowych instytucji jak, m.in.: The National Arts Club w Nowym Jorku, Smithsonian Institute and Library of Congres w Waszyngtonie, Suntory Museum w Osace oraz w wielu prywatnych i korporacyjnych zbiorach w USA, Japonii i Europie. W 2002 roku wybrane obrazy Rafała Olbińskiego umieszczono w programie projekcji na Grand Central Station w Nowym Jorku, w panteonie Great Art jako jedną z atrakcji na cześć obchodzonego Dnia Ziemi. Inni artyści, których prace wtedy były również prezentowane to: Keith Haring, Roy Lichtenstein, Robert Rauschenberg i Andy Warchol. Twórczości Rafała Olbińskiego poświęcono wiele artykułów w międzynarodowych czasopismach, jak New York Times, Der Spiegel, etc. W Stanach Zjednoczonych do tej pory ukazało się pięć książek o sztuce Olbińskiego, np. "Olbinski's women" wydaną przez Hudson Hills Press w 2007 roku. W 2006 roku Prezydent RP odznaczył artystę złotym medalem Gloria Artis oraz w 2012 roku Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W konkursie Teraz Polska w 2013 roku Rafał Olbiński otrzymał odznaczenie Wybitny Polak. W ostatnich latach twórczość Rafała Olbińskiego jest szeroko wystawiana na całym świecie. W roku 2019 w Muzeum Polskim w Rapperswil w Szwajcarii, i w Monachium. W tym samym roku w parlamencie brytyjskim odbyła się prezentacji książki Ars Picturae. Odbyło się także wiele indywidualnych wystaw Rafała Olbińskiego w Stanach Zjednoczonych: w 2017 roku w Nowym Jorku w Kosciuszko Foundation, w 2016 w Gallery 444 w San Francisco, w 2014 w Gallery Studio Vendome w Nowym Jorku oraz w 2013 w Suzzallo Library University of Washington, w Seattle. W 2015 prezentował swoje dzieła na EXPO w Mediolanie, a wcześniej w 2014 w Chinach na International Art Exhibition w Harbin i w 2013 Museu da Musica w Lizbonie. Jako jedyny artysta z Polski został zaproszony do wzięcia udziału w 9. Biennale Sztuki w Muzeum Narodowym w Pekinie, w 2022 r. a także w Muzeum Nowej Sztuki, w Parnawie (Estonia) i ostatnio w Galerii Manes w Pradze. Z kolei w Polsce w 2018 miała miejsce wystawa w Pałacu Sztuki w Krakowie prezentująca sto jego obrazów, w 2021 wystawa w Muzeum Narodowym w Kielcach i w 2022 w Muzeum Miasta Katowice.
Józef Wilkoń
(ur. 12 lutego 1930 r., Bogucice k. Wieliczki) Ilustrator, malarz, rzeźbiarz, projektant scenografii i gobelinów, mistrz opowieści wizualnej. Studiował historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim (dyplom 1954) oraz malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni prof. Adama Marczyńskiego (dyplom 1955). Jego artystyczna twórczość od zawsze związana jest z przyrodą – zwierzęta są bohaterami poetyckiego i pełnego wyczucia uniwersum Wilkonia . Ilustrował ponad 200 książek w Polsce i za granicą (w tym niezwykle cenione wydania „Pana Tadeusza”, „Don Kichota”, „Księgi dżungli”), przetłumaczone na ponad 20 języków. Równolegle rozwijał ekspresyjne malarstwo, rzeźbiarstwo przestrzenne (słynne „Bestiarium”, „Arka Wilkonia”) oraz projektował scenografie teatralne i karnety graficzne. lIustrując Ulissesa Joyce'a, zdecydował się na oszczędne grafiki skomponowane z rękopisów i zdjęć. W przypadku Pana Tadeusza, koncentrował się na opisy przyrody, stworzył szereg delikatnych, akwarelowych pejzaży – wielokrotnie nagradzanych. Józef Wilkoń to artysta nieprzeciętnej wszechstronności – od ilustracji książkowej, poprzez malarstwo, po przestrzenną rzeźbę z materiałów organicznych i odpadków, kreując świat pełen fantazji i głębokiej wrażliwości. Jego indywidualne wystawy odbywają się od 1960 roku w prestiżowych instytucjach w Polsce, Europie i Azji, a za działalność został odznaczony najważniejszymi nagrodami polskimi i międzynarodowymi. Jego sztuka trwale wpisuje się w historię europejskiej ilustracji i designu – nie tylko jako wizualna uczta dla dzieci, ale także jako refleksja o naturze, formie i wspólnym świecie ludzi i zwierząt Wystawy indywidualne Artysta brał udział w ponad 60 wystawach indywidualnych na całym świecie. Wybrane z nich to: 1960 – debiut w Galerii ZPAP w Warszawie (ilustracje i grafiki) 1980 – MAG Gallery, Zurych (Szwajcaria) 1989 – Centre Pompidou, Paryż (Francja) 2001 – Museum of Illustration w Toyamie (Japonia) 2006 – Galeria Zachęta – National Gallery of Art, Warszawa, wystawa „Arka Wilkonia”, rekord frekwencjil 2014 – „Fantasticzne Zwierzęta. Die wunderbare Welt des Józef Wilkoń”, Kunsthaus Stade (Niemcy) 2015–2019 – liczne wystawy w Polsce m.in. w Radziejowicach, Warszawie, Katowicach, Grudziądzu, Ostródzie, Płocku (cykle: „Ryby, Ptaki, Ssaki i Inne Wilkołaki”, „Akty w Malarstwie”, „Don Kichot” itp.) 2021 „Zwierzyniec Królewski” – Wilkoń na Wawelu 2022 – premierowo pokazywana seria obrazów olejnych „Wilkoń after the Academy” (malarstwo z lat 1956–58) w Limited Edition Gallery w Krakowie – jedyna taka możliwość zakupu tych dzieł *2022 – Galeria Willa, Pałac Kindermanna w Łodzi😊 Wyróżnienia i odznaczenia (wybór) 1964 i 1966 – nominacje do Deutsche Jugendliteraturpreis (Niemiecka Nagroda Literatury 1969 – Złota Plaqueta na Biennale Ilustracji w Bratysławie (BIB) 1973 – wyróżnienie honorowe na BIB (ilustracje List do Warszawy) 1980 i 1991 – Premio Grafico na Bologna Children's Book Fair 2004 – nominacja do Nagrody Hansa Christiana Andersena jako ilustrator (Polska) 2005 – Nagroda Ministra Kultury za całokształt twórczości 2010 – Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski oraz Złote Berło Fundacji Kultury Polskiej 2011 – Psie życie uznane za najpiękniejszą książkę Roku 2011 w Polsce; 2013 – Brązowy Medal na międzynarodowym konkursie Best Designed Books from all over the World 2014 – Nagroda Prezydencka (Pary Prezydenckiej) za wybitne osiągnięcia w twórczości dla dzieci i młodzieży Jubileuszowe nagrody Ministra Kultury – z okazji 80. i 85‑lecia artysty 2016 – Czech Człowiekiem Roku przez Magazyn Literacki „Książka” 2019 – Krzyż Komandorski Orderu Izabeli Katolickiej przyznany przez króla Hiszpanii Filipa VI za wkład w kulturę hiszpańską
Włodzimierz Pawlak
(ur. 15 kwietnia 1957 w Korytowie koło Żyrardowa) – polski malarz, performer, poeta i teoretyk sztuki, związany z Akademią Sztuk Pięknych w Warszawie. Ukończył malarstwo na warszawskiej ASP, gdzie studiował w pracowni prof. Rajmunda Ziemskiego. Artysta po studiach rozpoczął pracę wykładowcy w swojej macierzystej uczelni. W latach 80. wraz z Ryszardem Grzybem, Markiem Sobczykiem, Jarosławem Modzelewskim, Ryszardem Woźniakiem oraz Pawłem Kowalewskim współtworzył legendarną już kolektyw artystyczny „Gruppa”, znaną z manifestacyjnych wystąpień artystycznych i wydawania pisma „Oj Dobrze Już”, do którego Włodzimierz Pawlak pisał teksty i wiersze. W swojej twórczości podejmował tematykę społeczno-polityczną, a z czasem skupił się na refleksji nad językiem malarskim – eksperymentował z fakturą, kolorem i symboliką. Jest autorem rozpoznawalnych cykli, takich jak „Dzienniki”, „Tablice dydaktyczne”, „Notatki o Sztuce” i „Ikony Industrialne”. W „Dziennikach” Artysta w tych wielowarstwowych kompozycjach zapisuje swoje codzienne przemyślenia. Malowanie dat i niekiedy słów nadaje tym obrazom bardzo osobisty charakter. To praca mnicha, wymagająca oddania, konsekwencji, pokornych rozważań nad życiem, ludzkim losem. To też forma medytacji, rodzaj swoistej modlitwy. Obcując z tymi obrazami stajemy się poniekąd świadkami życia Mistrza, stajemy się gośćmi w jego duchowym domu zaproszonymi do wspólnej kontemplacji. Innym ważnym cyklem są „Obrazy Polskie”, gdzie Włodzimierz Pawlak odnosi się do tradycji i historii, używając barw narodowych w minimalistycznych formach, co prowokuje do refleksji nad tożsamością i dziedzictwem kulturowym. Jego prace, łącząc prostotę z głęboką treścią, stanowią unikalne połączenie konceptualizmu i emocjonalności, oferując odbiorcom wielowymiarowe doświadczenie.. Jednym z jego najbardziej znanych obrazów jest „Polacy formują flagę narodową”, będący malarskim komentarzem do przemian politycznych w Polsce. Jego styl, inspirowany takimi mistrzami jak Władysław Strzemiński i Kazimierz Malewicz, łączy w sobie klasyczne techniki z nowoczesnymi rozwiązaniami. Dialog z mistrzami, Malewiczem i Strzemińskim, rozpoczął się po okresie publicystycznym, w którym Pawlak bezpośrednio odnosił się do rzeczywistości lat 80. w Polsce. Dzięki dogłębnej analizie „Tablic teoretycznych” Kazimierza Malewicza oraz teorii unizmu Władysława Strzemińskiego, rozpoznawanie „przestrzeni logicznej” u Pawlaka następowało etapami: „krok po kroku wycofuję się z tradycyjnych koncepcji obrazu, odrzucam zdobnictwo, maluję najskromniej, najprościej” (Włodzimierz Pawlak, Notatki pośmiertne 1987-1989,.). Następne było zgłębianie suprematyzmu, a potem tekstów teoretycznych Strzemińskiego. Zaowocowało to powstaniem traktatu o malarstwie „W. Strzemiński. Notatki o sztuce rosyjskiej” z 1988. Płaszczyznę omawianego płótna wypełniły symbole sierpa i młota, w które artysta wplótł drobne szkice i miniatury słynnych obrazów Malewicza – w tym ikonicznego czarnego kwadratu na białym tle oraz suprematycznych sylwetek sportowców. Kolejnym krokiem było opracowanie „Alfabetu Strzemińskiego” i wielkoformatowego płótna „Malewicz – Malevich”, które odnosi się do błędnego zapisu nazwiska malarza, utrwalonego na Zachodzie. Obrazy, które są częścią dialogu z przedwojennymi awangardzistami, pozwoliły mu uzyskać pewnego rodzaju jedność poetyckiego przekazu, która charakteryzuje całokształt jego twórczości. Artysta był bardzo aktywnym obserwatorem rzeczywistości politycznej od lat 80-ych i komentował ją wtedy sięgając po niewyszukaną, trafiającą wprost metaforykę, jak w cyklu "Świnie" (1983), czy symboliczne przetworzenia pięcioramiennej gwiazdy, jak w obrazach CZERWONY AUTOBUS RUSZA W DROGĘ DOOKOŁA ŚWIATA, DROGA Z PIEKŁA DO PIEKŁA (1984). Cykl obrazów dyplomowych Włodzimierza Pawlaka nosi tytuł "Obrazy zamalowane" (1985), artysta miał bowiem zamiar (niezrealizowany jakkolwiek) zamalować je w obecności komisji dyplomowej. Miało to być gestem zniszczenia, a zarazem solidarności z anonimowymi "malarzami" politycznych napisów na murach. W grupie obrazów z lat 1986-1987 stosował zabieg przesłaniania kompozycji maskującą ją warstwą farby, co było oryginalnym przeniesieniem i utrwaleniem w sztuce charakterystycznego motywu zamalowanych politycznych haseł na murach (NIE MÓWIĘ, NIE WIDZĘ, NIE SŁYSZĘ, SKĄD PRZYCHODZIMY, KIM JESTEŚMY, DOKĄD IDZIEMY, ŁAMANIE SZKLANYCH RUREK). Radykalnej zmiany formy dokonał w cyklu "Tablice dydaktyczne" (1987-1988). Płaszczyzny obrazów zapełniają graficzne siatki ideogramów, wykresów, map, znaków symbolizujących wiedzę i kulturę. Porównywano je do negatywu zarysowanej tablicy szkolnej. Pawlak wielokrotnie nagradzany, m.in. Grand Prix festiwalu malarstwa w Cagnes-sur-Mer oraz Nagrodą im. Jana Cybisa, wystawiał swoje prace w kraju i za granicą. Jego dzieła znajdują się w najważniejszych polskich kolekcjach m.in.: Muzeum Narodowe w Warszawie, Wrocławiu, Krakowie, Muzeum Sztuki w Łodzi, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, CSW w Warszawie, CSW w Toruniu, Zachęta Sztuki Współczesnej w Szczecinie, Centro Direzionale Colleoni, Galerie Nikki Diana Marquard a także wielu kolekcjach prywatnych w tym Fundacji Rodziny Staraków. Recenzje: https://archiwum-obieg.u-jazdowski.pl/recenzje/4182 https://dspace.uni.lodz.pl/bitstream/handle/11089/48098/Rozprawa%20doktorska%20-%20Spo%C5%82eczne%20uwarunkowania%20odbioru%20sztuki%20wsp%C3%B3%C5%82czesnej%20-%20Dagna%20Kido%C5%84.pdf?sequence=1&isAllowed=y https://zasoby.msl.org.pl/mobjects/view/3113
Prof. Franciszek Maśluszczak
urodzony w 1948 roku w Kotlicach koło Zamościa, wybitny malarz, rysownik i ilustrator. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie w 1974 roku uzyskał dyplom w pracowni prof. Juliana Pałki. Znaczący wpływ na jego twórczość miał również prof. Janusz Strzałecki. Był związany też z Politechniką Warszawską, gdzie jako profesor prowadził zajęcia z malarstwa i rysunku na Wydziale Architektury. Aktywnie uczestniczy w życiu artystycznym, pełniąc funkcje w organizacjach artystów plastyków i radach artystycznych. Twórczość Profesora Maśluszczaka osadzona jest w nurcie nowej figuracji. Jego obrazy i rysunki wyróżniają się liryczną, metaforyczną formą i unikalną atmosferą. Charakterystyczne dla jego stylu są postacie o wydłużonych proporcjach, umieszczane w odrealnionych, onirycznych pejzażach. Artysta nie odtwarza rzeczywistości dosłownie — raczej przywołuje jej wspomnienie, zabarwione emocjami, pamięcią i poetyckim przetworzeniem. W jego pracach odnaleźć można inspiracje sztuką średniowieczną oraz duchem malarstwa Marca Chagalla. Franciszek Maśluszczak zrealizował ponad sto wystaw indywidualnych w Polsce i za granicą — m.in. w Warszawie, Krakowie, Wrocławiu, Lublinie, Londynie, Sztokholmie i Tokio. Jego dzieła znajdują się w zbiorach najważniejszych instytucji muzealnych, takich jak Muzeum Narodowe w Krakowie i Szczecinie, Muzeum Śląskie w Katowicach, Muzeum Pokoju w Tokio oraz Muzeum Marca Chagalla w Witebsku. Obecne są także w wielu kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą. Jako ilustrator współpracował z licznymi wybitnymi autorami, takimi jak Jeremi Przybora, Edward Stachura, Konstanty Ildefons Gałczyński czy Roald Dahl, tworząc ilustracje do książek zarówno dla dzieci, jak i dorosłych. Laureat licznych nagród artystycznych i kulturalnych, w tym: Nagrody im. Brata Alberta, Nagrody Aukcji Wielkiego Serca w Krakowie, Nagrody Miasta Stołecznego Warszawy za całokształt twórczości, Nagrody im. ks. Janusza Pasierba, Srebrnego Medalu „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, Medalu Prezydenta Miasta Lublin.
Olga Wolniak
Obrazy – przeważnie wielkoformatowe, bądź miniaturki składające się na większe kompozycje czy bordiurowe oprawy, wabią dekoracyjnością, pięknem i różnorodnością zestawień barwnych. Jedne, utrzymane w tonacji intensywnej, inne, bardziej stonowane, oddają zachwyt autorki nad wzorem, fakturą i, przede wszystkim barwą, jako najważniejszym budulcem płócien, oraz nośnikiem energii. W zależności od pory dnia i oświetlenia, mienią się różnymi kolorami, przypominając opartowskie doświadczenia. Część płócien malowana jest bardzo precyzyjnie i wiernie w stosunku do pierwowzoru, w dużych formatach, przeważa spontaniczny gest, szkicowość, niedopowiedzenie. Raz jest to syntetyczne ujęcie całej tkaniny, kiedy indziej wykadrowany jej fragment. Intuicyjne wybory artystki nie są przypadkowe. W wabiących oko, pozornie niewiele mówiących wzorach, odkrywa drugie dno – proste prawdy życiowe zamknięte w symbolicznym porządku. Płótna emanują kobiecą energią, czułością, subtenością i ciepłem. Oddają nie tylko fascynację dekoracyjnymi wzorami, ale też tradycję związaną z rzemiosłem artystycznym. Przy bliższym oglądzie te barwy, budowane w geometrycznym porządku, bliskie abstrakcji kompozycje służą nie tylko estetycznej delektacji, ale odsłaniając tajemnicze treści archetypicznych symboli i znaków, stają się też refleksją nad prawdami uniweralnymi. Odmalowane wątki i wzory, niezwykle zmysłowe, zdają się również emanować wewnętrznym światłem i energią subtelnego, kobiecego dotyku. Stanowią zespół współczesnych ikon zachęcających do głębszego namysłu i kontemplacji.
Anna Gruszczyńska
malarka, autorka wielu instalacji – jest absolwentką Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom uzyskała w 1988 roku w pracowni profesora Stefana Gierowskiego, jednego z najwybitniejszych przedstawicieli polskiej abstrakcji. Artystka zadebiutowała w 1987 roku na głośnej wystawie „Co słychać”, zorganizowanej przez Andrzeja Bonarskiego w dawnych Zakładach Norblina. Wystawa jej prac zwróciła uwagę środowiska artystycznego motywami militarnymi i wyrazistym komentarzem do współczesności. W kolejnych latach współpracowała ze Zbigniewem Dowgiałło, promując ideę tzw. "architektury ewolucyjnej" – koncepcji łączącej sztukę z przestrzenią miejską i społeczną refleksją. Razem opublikowali manifesty: "Pierwszy Program Pierwszej Ewolucyjnej Akademii Sztuki Ogólnoświatowej" (1987) i "Drugi Manifest Pierwszej Ewolucyjnej Akademii Sztuki Ogólnoświatowej" (1988), tworzyli "kosmiczne dzieła" malowane w wielometrowych formatach. Wystawiali na wszystkich najważniejszych wydarzeniach artystycznych lat 80. Nazywani „polskimi dzikimi” stali się prawdziwymi gwiazdami wydarzeń artystycznych tamtych czasów. Uznaje się ich wraz z Wojciechem Tracewskim i członkami GRUPPY za prekursorów Nowej Ekspresji. W 1988 roku Anna Gruszczyńska wyjechała do Stanów Zjednoczonych, gdzie zapoznała się z nowoczesnymi technikami komputerowymi. Po powrocie do Polski w 1990 roku, równolegle z malarstwem, zajęła się projektowaniem graficznym wspólnie ze Zbigniewem Dowgiałło, sygnując prace znakiem autorskiej spółki „DowandDow”. Malarstwo Anny Gruszczyńskiej nazywane jest często "kosmicznym barokiem" kieruje się bowiem ku nowej abstrakcji kolorystyczno-geometrycznej, ukazującej trzeci wymiar i wykorzystujące zdobycze trójwymiarowej sztuki komputerowej, stając się niejako kosmicznym wyrazem czystej formy. Anna Gruszczyńska brała udział w licznych wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą. Jej prace były prezentowane m.in. Muzeum Narodowym w Warszawie, Galerii Zachęta, Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu.
Martyna Czech
malarka, autorka ekspresyjnych obrazów. Urodziła się w 1990 roku w Tarnowie. Studiowała na katowickiej Akademii Sztuk Pięknych, którą skończyła w 2017 roku w pracowni Andrzeja Tobisa. Jeszcze jako studentka zdobyła główną nagrodę w najważniejszym polskim konkursie malarskim – Bielskiej Jesieni. Prezentowane wówczas obrazy dobrze oddają charakter całego jej późniejszego dorobku – to płótna malowane szybko, ekspresyjnie, tematycznie rozpięte między przepracowywaniem własnych skomplikowanych relacji z innymi ludźmi a cierpieniem zwierząt. Artystka jest spadkobierczynią malarzy nowej ekspresji, święcącej triumfy w latach 80. Gdyby chcieć szukać bliskich jej artystów, byłaby to właśnie ta generacja, z Ryszardem Grzybem i Włodzimierzem Pawlakiem na czele, których obrazy z połowy lat 80., takie jak "Zarzynanie czarnego koguta" Grzyba czy „Pies podąży za suką” Pawlaka oddziałują z malarstwem Martyny Czech formalnie i tematycznie. Jak ona sama podkreśla, malowanie jest skutkiem cierpienia, bólu istnienia. Jej obrazy stają się przestrzenią do przepracowania relacji między artystką a innymi. Interesują ją intensywne uczucia: miłość, nienawiść, zemsta, upokorzenie, uległość, opór i ból, a także śmierć. Przedstawiane przez nią postaci nie przyjmują niejednoznacznych ról i postaw moralnych, zaciemniając interpretację powyższych kategorii i dokonując ocen etycznych. Choć w jej obrazach dominuje analiza toksycznych relacji międzyludzkich, nie bez znaczenia pozostają także zwierzęta - jako towarzysze niedoli, świadkowie masakr i zwiastuny apokalipsy, wierni przyjaciele. Wybrane wystawy indywidualne: 2023 - Latająca pędzlarka, Galeria GX – Widzieć Wszystko, Siemianowice Śląskie. Rok Wodnego Królika, BWA Warszawa, Warszawa 2022 - Rodem ze wsi, krwią z miasta, BWA Warszawa, Warszawa. 2021 Choryskop, Galeria Konkluzja, Kraków 29/100, BWA Warszawa, Warszawa 2020 – "Przywoływanie", CSW Kronika, Bytom; „Martyna Czech. Budzi emocje”, Clay Warsaw, Warszawa 2019 – "Nic nas nie łączy" z Leszkiem Knaflewskim, BWA Warszawa 2018 – "Jad 2", BWA Tarnów 2017 – "Jad", Galeria Bielska BWA, Bielsko-Biała 2016 – "Pewne konflikty", Potencja, Kraków Wybrane wystawy zbiorowe: 2021 – "Dla Johanne i Anny – wystawa z kolekcji sztuki Galerii Bielskiej BWA, BWA Bielsko-Biała 2020 – "W czarodziejską burzę włożę własną duszę", BWA Warszawa; "Jesteśmy okropne", BWA Olsztyn; "Milk Me Sugar", Galeria Arsenał, Białystok; 2019 – "Farba znaczy krew", MSN Warszawa; „Małposzczur”, Rondo Sztuki, Katowice; "Prace domowe", Wykwit, Wrocław; "Pałac sztuki. Młode malarstwo polskie", Oddział Sztuki Nowoczesnej Muzeum Narodowe w Gdańsku; GAFU – Granice malarstwa 3, Wydział Sztuki Uniwersytetu Ostrawskiego, Ostrawa 2018 – "Dzieci światła", Galeria Bielska BWA, Bielsko-Biała "Wielcy sarmaci tego kraju / Wielkie sarmatki tego kraju", BWA Tarnów "Komunikacja ze wszystkim, co jest", Fundacja Stefana Gierowskiego, Warszawa 2017 – "Nienawidzę wszystkich", Arman Galstyan, Warszawa 8. Triennale Młodych, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, 9. Biennale Sztuki Młodych "Rybie Oko", Centrum Aktywności Twórczej w Ustce, Jej prace znajdują się w wielu kolekcjach: Muzeum Narodowego w Gdańsku Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie Fundacja Sztuki Polskiej ING kolekcja Sztuki PKO Banku Polskiego Galeria Bielska BWA, Bielsko – Biała Mazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej Elektrownia w Radomiu kolekcja MBanku „M jak malarstwo” Kolekcji Wojciecha Fibaka. Nagrody: 2020 Wyróżnienie w 13. Konkursie Gepperta 2019 Nominacja do Paszportów Polityki 2019 w kategorii Sztuki Wizualne 2017 Laureatka Talentów Trójki 2017 w kategorii Sztuki Wizualne 2015 Laureatka Grand Prix Nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Biennale Malarstwo "Bielska Jesień 2015" w Bielsku - Białej. Od kilku lat niezmiennie w top rankingu Kompas Młodej Sztuki.
Artur Przebindowski
Urodzony w 1967 roku w Chrzanowie. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom w pracowni prof. Romana Banaszewskiego w 1993 roku. Jest laureatem Grand Prix w konkursie malarskim „Prysznic – narodziny przyjemności” w Bad Zwischenahn w Niemczech w 1998 roku, zdobywcą Grand Prix Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na XXIII Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego w Szczecinie w 2010 roku, oraz wyróżnienia na 40. Biennale Malarstwa Bielska Jesień 2011. Od 1995 regularnie prezentuje swoje prace na wystawach w Polsce i za granicą. Cechą charakterystyczną tego malarstwa jest przemyślana konstrukcja obrazu, wielopłaszczyznowość, przenikanie się i dopełnianie wielu perspektyw i planów. Wizualnie interesujące fragmenty przestrzeni miejskiej, stają się dla artysty pretekstem do tworzenia, autonomicznych układów znaków plastycznych, których działanie wzmacniane jest poprzez multiplikację i zabiegi kompozycyjne. Ważną funkcją tego malarstwa jest również wrażliwość na sensualne jakości dzieła, takie jak kolor i światło. Jest autorem ponad dwudziestu wystaw indywidualnych, m.in. wielokrotnie w Galerii Kersten w Krakowie, w Galerii Tamka w Warszawie (2006), wystawy towarzyszącej XXII Festiwalowi Polskiego Malarstwa Współczesnego w Szczecinie (2008) oraz cyklu „Megalopolis” pokazanego w Galerii Bielskiej BWA i Regionalnym Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych „Konduktorownia” w Częstochowie (2011). W latach 1998–2004 artysta uczestniczył w licznych plenerach malarskich w Polsce, m.in. w Niemczech, Włoszech i Grecji. Brał udział w targach sztuki - The Bloxham Galleries podczas The Affordable Art Fair w Londynie (2004), Warszawie (2009) i HanseArt w Bremie (2011), a także w aukcjach polskiej sztuki współczesnej, m.in. w Konsulacie Generalnym w Nowym Jorku (2004, 2006) i Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha. Jest uczestnikiem licznych konkursów i festiwali malarstwa: Bielskiej Jesieni, Galeria Bielska BWA (1995, 1997, 2011), Triennale Małych Form Malarskich, Galeria Wozownia, Toruń (1997, 2007), Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego w Szczecinie (1996, 2006, 2008, 2010). Brał udział w wystawach zbiorowych, m.in.: w Starej Kordegardzie w Warszawie (1996), wystawie Fundacji Polska-Japonia im. Miyauchi, Tokio (1996), 10 Malarzy z Polski w Centrum Kulturalnym w Atenach (2000).
Tomasz Dominik
Tomasz Dominik, urodzony w 1955 r. w Warszawie, najstarszy syn Tadeusza Dominika, mąż Olgi Wolniak-Dominik i ojciec Rafała Dominika. Muzyk, malarz, grafik i artysta multimedialny, absolwent Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie w 1980 roku obronił dyplom w pracowni prof. Jacka Sienickiego. Aneksy do dyplomu zrealizował z litografii i ceramiki. W 2012 roku uzyskał stopień doktora na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Technologiczno-Humanistycznego w Radomiu.
W swojej twórczości Dominik podejmuje dialog między formą abstrakcyjną a rzeczywistością wizualną współczesnych miast. Inspiracje czerpie z map, planów urbanistycznych, ornamentyki i struktur graficznych – jego obrazy często przypominają labirynty znaków, symboli i geometrycznych form. Prace artysty wpisują się w nurt tzw. pattern painting, operując rytmem, repetycją i wyrazistą kolorystyką.
Jego dorobek wyróżnia się na tle polskiej sztuki współczesnej nie tylko bogactwem środków formalnych, ale także spójnym językiem wizualnym, budowanym od początku lat 80. Artysta nie stroni również od działań z pogranicza reklamy i projektowania graficznego, włączając w swój warsztat środki cyfrowe, animację i wideo.
Choć jego twórczość różni się stylistycznie od ojca, łączy ich zamiłowanie do koloru, światła i rytmu obrazu. Zresztą podobnie jak z żoną czy synem.
Katarzyna J. Castellini
polska malarka z włoską, renesansową duszą. Urodziła się w 1974 r w Warszawie. Ukończyła z wyróżnieniem warszawską Akademię Sztuk Pięknych w pracowni prof. Krzysztofa Wachowiaka - temat dyplomu "Portret miasteczka włoskiego", aneks z grafiki u prof. R. Strenta. Katarzyna Castellini pochodzi z rodziny artystów od kilku pokoleń. Babcia, rodzice i brat ukończyli Akademię Sztuk Pięknych. Katarzyna pasjonuje się muzyką i dla własnej przyjemności komponuje utwory na fortepianie. Artystka dzieli życie między Polskę i Włochy (Ankonę). Jej malarstwo to fascynacja włoską sztuką ale i pięknem krajobrazu, architektury, w których umieszcza swoich bohaterów; arlekiny, madonny, i wreszcie zwierzęta. Ich wyraźnie nakreślone sylwetki szlachetnieją na tle gładkich, prostych i kontrastowych płaszczyzn znanych włoskich miast i miasteczek. Artystka tworzy obrazy najczęściej w niewielkich formatach, skromne i wzruszające, jak ona sama. Te niewielkie formy bliskie są rozmiarom płócien dawnych, włoskich mistrzów. Sposób kompozycji w obrazach, przedstawienie architektury i jej elementów, myślenie o formie, świadczą o jej wybitnej znajomości sztuki dawnej i fascynacji kulturą rzymską, śródziemnomorską. Z kolei poruszające wyobraźnię i sumienie portrety postaci ludzi, zwierząt czy postaci bajkowych malowanych przez Katarzynę Castellini świadczą o wielkiej wrażliwości, współodczuwaniu, humanizmie.